«جاسوس اول: هر وقت تردید داری، تردید نکن، این اولین چیزیه که یادت می دن!
جاسوس دوم: کی یادت داده؟
جاسوس اول: یادم نمی یاد! این دومین چیزیه که یادت می دن !» (رونین - جان فرانکن هیمر)

در جهان هیچ رازی وجود ندارد، حرفی که بین دو نفر رد و بدل شد دیگر راز نیست. این جمله شاید برای فوتبالیست جماعت که می‌خواهد با شوت محکم «بترکاند» و «جفت ساق حریف را قلم کند» زیادی فلسفی به نظر برسد اما کمتر روزی است که در صفحه اول روزنامه‌های ورزشی درباره یک «جاسوس» نخوانیم که اخبار درون یک جلسه یا صحبت های مربی یا دعوایی را لو می دهد.

 مربیان گاهی شکست‌های فاحش شان را گردن جاسوسی می‌اندازند که تاکتیک تیم را لو داده است. گرچه لو دادن تاکتیک «بزن زیرش» در فوتبال ایرانی نیازی به جاسوس ندارد اما همیشه می‌شود گناه کار را گردن کسی انداخت که اتفاقاً هیچ‌وقت گیر نمی‌افتد!

زمانی درز کردن نصیحت‌های تاکتیکی- تکنیکی علی پروین از رختکن به بیرون در حکم لو دادن اسرار خانواده «دون ویتو کورلئونه» بود ولی حالا حتی با گرفتن موبایل بازیکنان هم نمی‌شود دهانشان را چفت و بست زد که حرف‌های رختکن را بیرون نبرند.

دیگر جاسوس‌ها خودشان را پشت روزنامه‌ای که جای دو چشمش سوراخ است پنهان نمی‌کنند، آنها خیلی راحت توی رختکن تیم های فوتبال حاضر می‌شوند و فردا پچ‌پچ مربی تیتر یک روزنامه‌ای می‌شود.

علی دایی در آخرین اظهارنظر خود و در پاسخ به امیررضا خادم که علیه او موضع گرفته بود سخنانی را مطرح کرد که پیش از این علی مطهری نماینده مجلس آن را در حوزه سیاست بر زبان رانده بود.

دایی از اینکه سخنانش در محفلی خصوصی ضبط و باز پخش شده است گله‌مند است و فاش می‌گوید: « من خطاب به رئیس‌جمهور می‌گویم جناب آقای روحانی؛ رئیس‌جمهور منتخب مردم و حقوقدان برجسته کشور؛ در دولت شما و در وزارتخانه‌ای که مخاطبان بسیار دارد انگار دستگاه شنود کار گذاشته‌اند. من نگران خودم نیستم چون مردم و آنهایی که باید حقایق را بدانند می‌دانند. نگرانی من برای آن است که مردم به شما رأی دادند تا بساط بگم بگم ها، بلوتوث بازی‌ها و این قبیل کارهای غیراخلاقی برچیده شود ولی گویا با وجود برملا شدن این اتفاقات در وزارت ورزش باز هم دوستان تلاش دارند از کاری اشتباه دفاع کنند. دفاع از اشتباه، خودش بزرگ‌ترین اشتباه است. نمی‌دانم چرا نمی‌خواهند این واقعیت را بپذیرند و با مسبب آن برخورد کنند».

درِ دروازه پرسپولیس و استقلال را هم حتی اگر بشود بست درِ دهان جاسوس را نمی‌شود بست، اینکه آیا آنها برای این خوش‌خدمتی پولی می‌گیرند یا هوادار انتشار آزاد اطلاعات! هستند سؤال خیلی مهمی نیست، مربیان و بازیکنان فوتبال باید یاد بگیرند که دیوارهای بتونی فقط می‌تواند جلوی نفوذ موش‌های گوش دار را بگیرد، هنوز سیستمی که بشود کرم درخت را خشک کند کشف نشده است! /250

/عصرایران؛ احسان محمدی